Ik begrijp de teleurstelling, de frustratie en de nodige kritiek. Die is ook terecht. Ik vraag echter ook een stukje begrip voor het feit dat de weersomstandigheden zoals die waren ook voor ons, als organisatie en medewerkers, een teleurstelling was waar we niet op gerekend hadden. Het zou om half negen even een poosje droog worden, dat wilden we afwachten. Echter, de radar liet elke 5 minuten iets anders zien en het werd allesbehalve droog; sterker nog, het begon steeds harder te regelen. Dit heeft ons doen besluiten de herdenking af te gelasten. Ik ben zelf buiten gaan vertellen dat de herdenking uitgesteld zou worden en dat iedereen die dat wilde naar binnen in het hotel kon komen. Ik heb daarbij wat mensen gemist, dat spijt mij. Buiten had “men” het idee dat wij binnen lekker aan de koffie zaten. Dit was geenzins het geval (ik kreeg mijn eerste kop koffie toen ik om een uur of tien als een verzopen kat binnen kwam en ik en zelf intussen toch ook bijna 77). Dat boeit verder ook niet. Er moesten ineens allerlei zaken omgezet worden om te redden wat er nog te redden viel (om maar in de termen te blijven). Koor en orkest zijn naar huis gegaan. Wij hebben besloten om, ingekort, toch de verhalen te vertellen voor wie nog wel aanwezig was. Zeker ook om de nabestaanden die hun persoonlijke verhaal wilden delen recht te doen. Jammer dat het allemaal zo gelopen is, jammer dat ik klaarblijkelijk toch mensen gemist heb om hen uit te nodigen naar binnen te komen (een aantal mensen wilden dat ook zelf niet). Veel heb ik zo goed en kwaad als dat ging nog kunnen regelen maar het weer… Tsja, dat heb ik niet in de hand.
Bij deze excuus. Ik hoop dat het volgend jaar beter zal zijn en u toch weer de moeite neemt om te komen om er met elkaar een waardige en respectvolle herdenking van te maken.

Vriendelijke groet,
Lies van Beelen,
Voorzitter St. Visserijdagen Katwijk